Borówka czarna (Vaccinium myrtillus)
Borówka czarna, zwana też czarną jagodą lub czernicą, jest pospolitym gatunkiem - zarówno w lasach, na polanach, jak i na połoninach.
Często tworzy zwarte płaty zwane borówczyskami lub jagodziskami. Jej smaczne czarne owoce są chętnie zjadane przez zwierzęta, m.in. niedźwiedzie. Należy pamiętać, że nie wolno zbierać owoców w parku narodowym czy rezerwacie przyrody. Jesienią liście borówki czarnej przebarwiają się na czerwono, po czym opadają – w przeciwieństwie do mniejszej i na czerwono owocującej borówki brusznicy, która jest rośliną zimotrwałą.
Buk zwyczajny (Fagus sylvatica)
Buk zwyczajny jest najliczniejszym drzewem w Bieszczadzkim Parku Narodowym i Parku Narodowym Połoniny.
Rośnie na pogórzu i w piętrze regla dolnego, osiągając wysokość ponad 1200 metrów n.p.m. W Bieszczadach i w Połoninach tworzy górną granicę lasu, co jest wyjątkiem zarówno w polskich jak i słowackich górach. Osiąga wiek ponad 400 lat. Ma srebrną gładką korę, a jego liście jesienią przebarwiają się na kolor rudy. Owocuje raz na kilka lat – są to tzw. lata nasienne. Trójgraniaste orzeszki, zwane bukwią, są przysmakiem gryzoni, ptaków, wiewiórek, dzików oraz niedźwiedzi.
Chaber miękkowłosy (Centaurea mollis)
Chaber miękkowłosy jest gatunkiem wysokogórskim – jego naturalne stanowiska występują w niższych partiach połonin.
Nazwa gatunku nawiązuje do pajęczynowato-wełnistej spodniej strony liści. Ciemnoniebieskie kwiaty występują pojedynczo na szczycie łodygi. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Podobnie jak smotrawa był nagminnie sadzony w miejscach kultu religijnego. Intensywnie niebieskie kwiaty kojarzono z ludowym wyobrażeniem sukni Maryi, której kwiat ten był poświęcony. Dziś spotkamy go zarówno przy kapliczkach i na cerkwiskach, jak również w miejscach dawnych chałup.
Ciemiernik purpurowy (Helleborus purpurascens)
Ciemiernik czerwonawy znajduje się w logo Parku Narodowego Połoniny.
Występuje w widnych lasach bukowych i na skraju polan w części przygrzbietowej, a także na połoninach w sąsiedztwie górnej granicy lasu. Po stronie polskiej ma swoje stanowiska poza obszarem BdPN, w okolicy Okrąglika i Jasła. Na Słowacji buczyny z ciemiernikiem purpurowym chronione są w Rezerwacie przyrody „Grunik”. Oprócz Parku Narodowego Połoniny jego występowanie odnotowano w sąsiednim Parku Krajobrazowym Karpaty Wschodnie, w Górach Czerchowskich oraz w okolicy wsi Orlov. Ciemiernik jest gatunkiem wschodniokarpackim. Kwitnie od lutego do kwietnia, a jego kwiaty są odporne na przymrozki.
Goryczka trojeściowa (Gentiana asclepiadea)
Goryczka trojeściowa jest gatunkiem górskim. Rośnie wśród traw i borówek - na polanach, skrajach lasów i połoninach.
Kwitnie późnym latem, często tworząc okazałe kępy metrowej wysokości. Kwiaty, w postaci dużych kielichów, mają barwę niebieską z białymi smugami. Za względu na swój wygląd (rozetka łodyg ze wzniesionymi kwiatami) nazywana jest przez górali „świecznikiem”. Nazwa goryczka pochodzi od gorzkich substancji wytwarzanych przez roślinę.
Goździk skupiony (Dianthus compactus)
Goździk skupiony lubi nasłonecznione łąki i śródleśne polany o niskiej roślinności. Nierzadko spotkamy go też na połoninach.
Jest gatunkiem subalpejskim i wschodniokarpackim. W Polsce występuje tylko w Bieszczadach, na Słowacji tylko w Połoninach, gdzie pierwotnie związany był ze strefą wysokogórską. Pasterstwo przyczyniło się do obniżenia jego stanowisk do wysokości 600 m n.p.m. Kwitnie na różowo, od lipca do sierpnia, a jego kwiaty tworzą zbite kwiatostany – stąd nazwa „skupiony”.
Jaskier karpacki (Ranunculus carpaticus)
Jaskier karpacki nie występuje w Polsce. Na Słowacji występuje tylko w Parku Narodowym Połoniny – w Narodowym rezerwacie przyrody „Stinska”.
Jest gatunkiem górskim, występującym w lasach bukowych na wysokości ok. 1000 m n.p.m. Kwitnie od końca kwietnia do czerwca. Jaskrawożółte kwiaty, o zmiennej liczbie płatków, mają średnicę 3-4,5 cm. Jest to prawnie chroniony gatunek o znaczeniu krajowym, a w Czerwonej Liście Słowacji jest uznany za gatunek zagrożony.
Jawor (Acer pseudoplatanus)
Jawor, a dokładniej klon jawor, rośnie w bieszczadzkich lasach, w buczynie karpackiej i olszynce karpackiej.
Tworzy też bardzo cenne lasy jaworowe, zwane jaworzynami. Drzewo to ma klapowane duże liście, które jesienią przebarwiają się na żółto. Kora starych jaworów łuszczy się i odstaje od pnia. Jego owocami są orzeszki ze skrzydełkami rozwartymi pod kątem prostym (w przeciwieństwie do szeroko rozwartych skrzydełek klonu zwyczajnego).
Języcznik zwyczajny (Phyllitis scolopendrium)
Języcznik zwyczajny to chroniona paproć, która ma niepodzielone, zimotrwałe liście, o długości do 60 cm.
Skupienia zarodni na spodniej stronie środkowych liści tworzą charakterystyczne ciemne paski. Występuje bardzo rzadko, a jego siedliskiem są cieniste, bukowo-jaworowe lasy na północnych, skalistych i rumoszowych stokach, dość chłodnych, żyznych i wilgotnych. Lasy te nazywane są jaworzyną górską.
Jodła pospolita (Abies alba)
Jodły towarzyszą bukom i jaworom w buczynie karpackiej, a wraz ze świerkami tworzą drzewostan boru dolnoreglowego.
Miękkie igły jodły mają na spodzie dwa jasne paseczki, a jej szyszki rosną na gałęziach wzniesione do góry. Drzewo to osiąga wiek ponad 500 lat. W BdPN znaleziono jodłę o obwodzie pnia 556 cm, a druga o obwodzie ponad 500 cm mierzy 53 metry wysokości. W Połoninach jodła wykazuje wyraźne zdolności regeneracyjne. Najliczniej występuje w rezerwatach: PR Udava, NPR Stužica oraz NPR Jarabá skala. W starych, potężnych jodłach niedźwiedzie chętnie zakładają gawry, w których zapadają w sen zimowy.
Lilia złotogłów (Lilium martagon)
Lilia złotogłów uznawana jest za jedną z najpiękniejszych roślin kwiatowych.
Różowe, ciemno nakrapiane kwiaty, o sześciu charakterystycznie podwiniętych płatkach pojawiają się w lipcu i sierpniu. Intensywnie pachną, szczególnie wieczorem i nocą. Nektar jest głęboko ukryty, więc może być zbierany tylko przez motyle o długich trąbkach, głównie z rodziny zawisakowatych. Korzystają więc z niego fruczaki – ćmy mylone z kolibrem, gdyż spijają nektar zawisając w powietrzu. Lilie występują w rzadkich, widnych lasach, głównie grądach, buczynach i dąbrowach, a poza lasami w zaroślach oraz na połoninach.
Lulecznica kraińska (Scopolia carniolica)
Lulecznica kraińska występuje licznie w polskich Bieszczadach, a na Słowacji – w Bukowskich Wierchach, w Wyhorlacie i w Pieninach.
Lubi cieniste lasy i zarośla, głownie buczyny, olszyny i jaworzyny. Kwitnie od kwietnia do maja. Dzwonkowate, zwisające kwiaty są brązowo-czerwone z wierzchu i żółtawe wewnątrz. Jest gatunkiem górskim, wschodniokarpackim. Pomimo tego, że jest rośliną trującą, w przeszłości często sięgały po nią znachorki - w celach leczniczych, i czarownice - do swych magicznych praktyk.
Mieczyk dachówkowaty (Gladiolus imbricatus)
Mieczyk dachówkowaty to wysoka (do 1 metra) i bardzo ozdobna roślina.
Kwitnie w lipcu na purpurowo. Kiedyś obficie występowała na kośnych łąkach. Dzisiaj tę rzadką i chronioną roślinę można spotkać w niewielkich skupieniach, na zarastających łąkach górskich. W BdPN gatunek ten był objęty programem reintrodukcji, w którym namnażano siewki i wprowadzano je w miejsca, gdzie na skutek wtórnej sukcesji wyginął. W Parku Narodowym Połoniny najliczniej występuje na wysiedlonych obszarach powyżej zbiornika wodnego Starina oraz w rezerwatach - w NRP „Pod Ruským” oraz RP „Ruské”.
Miłosna górska (Adenostyles alliariae)
Miłosna górska w Bieszczadach i w Połoninach nie jest częsta, jednak tworzy charakterystyczne, wysokogórskie ziołorośla, występujące pomiędzy strefą lasu i połonin.
To wysoka roślina, do 150 cm, o dużych liściach, których sercowaty kształt kojarzony jest z nazwą rośliny. Różowe, pachnące kwiatostany pojawiają się w lipcu i sierpniu. W słoneczne dni zwabiają one liczne owady, ale nektarem głębokich kwiatów mogą pożywić się tylko motyle o długich trąbkach.
Pióropusznik strusi (Matteuccia struthiopteris)
Pióropusznik strusi to wysoka paproć o dorodnych liściach, tworzących olbrzymie „lejki”, dochodzące do 150 cm.
Występuje głównie w olszynce karpackiej nad brzegami potoków. Zajmuje tam najwyższe terasy o żyznej i wilgotnej glebie, poza strefą zalewaną przez wody. Jesienią z wnętrza lejka wyrasta sztywny, ciemnobrunatny, liść zarodnionośny, podobny do strusiego pióra - stąd nazwa gatunku.
Rojnik górski (Sempervivum montanum)
Rojnik górski to niewielka roślina z odpornej na suszę rodziny gruboszowatych.
Ciasno ułożone liście tworzą przy podłożu zbite rozetki o średnicy do 5 cm. Naturalnym siedliskiem rojnika są półki i szczeliny skalne nasłonecznionych wychodni na połoninach. Ciemnoróżowe okazałe kwiaty pojawiają się w lipcu i sierpniu. Roślina oprócz wytwarzania nasion rozmnaża się również wegetatywnie, wypuszczając długie rozłogi. Jest gatunkiem alpejskim, objętym ścisłą ochroną.
Smotrawa okazała (Telekia speciosa)
Smotrawa okazała jest rośliną wschodniokarpacką, występującą naturalnie wzdłuż górskich potoków.
Osiąga wysokość do dwóch metrów, a jej duże żółte kwiaty przypominają słońce. W ciepłe dni miododajne kwiaty przyciągają mnóstwo motyli, pszczół i trzmieli. Dawni mieszkańcy Bieszczadów i Połonin doceniali jej urodę i sadzili ją przy cerkwiach, kapliczkach, na cmentarzach, a także w przydomowych ogródkach. Na Słowacji smotrawa występuje oprócz Bukowskich Wierchów również w Wyhorlacie i w Górach Slańskich.
Szczaw alpejski (Rumex alpinus)
Szczaw alpejski to bylina, która często rośnie w jednorodnych rozległych skupiskach, gdzie duże liście z daleka mogą przypominać uprawy buraka (Beta).
Ten wysokogórski gatunek pierwotnie występował na tym obszarze tylko na połoninach. Dzięki pasterstwu rozszerzył swój zasięg, schodząc na polany i w doliny, gdzie opanował miejsca przenawożone azotem, związane z wypasem. Pasterze używali wykopanych z ziemi kłączy, jako paszy dla zwierząt oraz lekarstwa przeciw biegunce.
Żywiec gruczołowaty (Dentaria glandulosa)
Żywiec gruczołowaty występuje tylko w Karpatach i w bliskim sąsiedztwie tego łańcucha górskiego.
Ma liście złożone z trzech ząbkowanych blaszek, umieszczone wokół łodygi na tej samej wysokości. Żywiec zakwita w kwietniu i maju, jeszcze przed rozwojem liści na drzewach. Fioletowe czteropłatkowe kwiaty dość szybko przekwitają. W czerwcu nadziemna część rośliny zamiera. To jeden z najliczniejszych gatunków w lasach bukowych, często tworzy zwarte łany na dnie lasu.
Żywokost sercowaty (Symphytum cordatum)
Żywokost sercowaty to niewielka roślina, wysokości ok. 30 cm, o sercowatych liściach i bladożółtych zwisających kwiatach, pojawiających się w maju.
Rośnie w większych skupiskach w żyznych buczynach oraz olszynach nad potokami. Znany z leczniczych właściwości krewniak tej rośliny to żywokost lekarski. Kwitnie on na fioletowo i na ogół nie występuje w lasach, lecz na łąkach i terenach ruderalnych.