Bieszczadzki Park Narodowy

Bieszczadzki Park Narodowy obejmuje powierzchnię ok. 29 202 ha i jest największym w Polsce górskim parkiem narodowym. Utworzony został w 1973 roku w celu ochrony najcenniejszego przyrodniczo fragmentu Karpat Wschodnich.

Około 85% obszaru Parku zajmują lasy o wysokim stopniem naturalności, wśród których dominującym zbiorowiskiem roślinnym jest buczyna karpacka. Z tego leśnego „morza” wyłaniają się unikatowe połoniny, stanowiące 6,6% powierzchni.

Park wraz z otuliną stanowi najcenniejszą w Polsce i jedną z najwartościowszych w Europie ostoi zwierząt. Występuje tu komplet dużych i średnich drapieżników oraz liczebne populacje zwierząt kopytnych.

Do wyjątkowych walorów Parku należą:

typowy dla tych gór krajobraz, z charakterystycznym układem pięter roślinno-klimatycznych,
fragmenty pierwotnej puszczy karpackiej,
unikatowe, połoninowe zbiorowiska roślinne,
dobrze zachowane torfowiska wysokie,
gatunki roślin wschodniokarpackich i alpejskich,
ostoje dużych ssaków i ptaków drapieżnych,
rzadkie i endemiczne gatunki bezkręgowców,
ślady kultury materialnej.

Bieszczadzki PN wchodzi w skład trójstronnego Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery „Karpaty Wschodnie”. Jest również częścią jednej z największych w Polsce ostoi europejskiej sieci Natura 2000. Jego znaczenie podkreśla, przyznany w 1998 roku przez Radę Europy Dyplom Europejski, a w roku 2021 rozległe fragmenty bukowych lasów wpisane zostały na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO pn: „Pradawne i pierwotne lasy bukowe Karpat i innych regionów Europy”.