Ryś euroazjatycki (Lynx lynx)
Ryś euroazjatycki to rzadki i ściśle chroniony gatunek dzikich kotowatych. Jest symbolem Bieszczadzkiego Parku Narodowego.
Charakterystyczne jego cechy to cętkowane rude futro, krótki ogon i pędzelki na uszach. Rysie do życia potrzebują rozległych areałów, będących mozaiką lasów i łąk obfitujących w zwierzynę płową. Polują głównie na sarny, młode jelenie i dziki, ale również na mniejsze ssaki i ptaki. Są samotnikami. Samica rodzi najczęściej 2–3 młode, którymi opiekuje się około roku.
Wilk (Canis lupus)
Wilk jest najliczniejszym ssakiem drapieżnym występującym w Bieszczadach i w Połoninach.
Jest symbolem Parku Narodowego Połoniny. Wilki najchętniej przebywają z dala od ludzi – preferują duże kompleksy leśne obfitujące w zwierzynę. Podstawą diety wilków są ssaki kopytne – jelenie, sarny i dziki. Dietę uzupełniają mniejszymi zwierzętami - bobrami, zającami, a nawet gryzoniami. Grupa rodzinna może liczyć od kilku do kilkunastu osobników. Wilk jest zwierzęciem prawnie chronionym.
Niedźwiedź brunatny (Ursus arctos)
Niedźwiedź brunatny jest największym drapieżnikiem występującym w lasach Karpat.
Szczególną aktywność niedźwiedzie wykazują w okresie rui (maj i czerwiec) oraz jesienią, intensywnie żerując przed snem zimowym. Są wszystkożerne. Chętnie zjadają soczyste owoce np. jabłka i borówki, wysokokaloryczne owoce buka i leszczyny, grzyby, miód oraz padlinę. Polują również na ssaki, gryzonie, ptaki i ryby. Niedźwiedzie prowadzą samotniczy tryb życia, z wyjątkiem samic opiekujących się młodymi. Młode rodzą się zimą i przez kilkanaście miesięcy pozostają pod opieką matki.
Żbik (Felis sylvestris)
Żbik, obok rysia, jest drugim przedstawicielem dzikich kotów żyjących w karpackich lasach i na pogórzu.
Kryjówki i legowiska zakłada na skraju kompleksów leśnych, a poluje na otwartych łąkach i śródleśnych polanach. Wyglądem przypomina kota domowego, lecz jest od niego większy, a uwagę zwraca puszysty ogon z czarnymi pręgami i czarną końcówką. Poza okresem godowym jest samotnikiem, prowadzi zmierzchowy i nocny tryb życia. Poluje na ptaki, ryby, gryzonie i inne ssaki do wielkości zająca. Jest gatunkiem ściśle chronionym.
Jeleń szlachetny (Cervus elaphus)
Jeleń szlachetny jest w Bieszczadach i w Połoninach najliczniejszym przedstawicielem dużych roślinożerców.
Preferuje rozległe lasy liściaste i mieszane z bogatym podszytem, sąsiadujące z łąkami. Pożywienie jeleni stanowią pędy, liście, owoce drzew i krzewów, trawy, a zimą pędy zimozielonych jeżyn. Żyje w chmarach składających się z łań (samice), byków (samce) i cieląt. Poroże byków osiąga pokaźne rozmiary - może dochodzić do 90 cm długości i około 10 kg wagi. Okres godowy jeleni, nazywany rykowiskiem, przypada na przełomie września i października.
Żubr (Bison bonasus)
Żubr jest potężnym roślinożercą zamieszkującym lasy liściaste i mieszane.
Podstawą diety żubra są trawy i rośliny zielne, owoce, liście i kora drzew. Mimo, że żubr wyginął na wolności na początku XX wieku, dzięki osobnikom hodowanym w niewoli udało się go przywrócić naturze. Obecnie zarówno w Bieszczadzkim Parku Narodowym jak i w PN Połoniny żubry żyją na wolności.
Popielica (Glis glis)
Popielica jest nadrzewnym gryzoniem przypominającym wiewiórkę, o charakterystycznym popielatym futrze.
Najczęściej spotkamy ją w lasach bukowych i mieszanych oraz sąsiadujących z lasami starych sadach. Podstawowym pokarmem są soczyste owoce drzew i krzewów, bukiew, żołędzie, orzechy laskowe, owady, ślimaki, jaja i pisklęta. Jest aktywna nocą, dzień przesypia w dziuplach, skrzynkach lęgowych dla ptaków, czasem też na strychach budynków w pobliżu lasu. Popielica już wczesną jesienią zapada w sen zimowy, a budzi się dopiero na przełomie kwietnia i maja. Jest gatunkiem chronionym.
Dzięcioł czarny (Dryocopus martius)
Dzięcioł czarny jest największym europejskim dzięciołem o charakterystycznym czarnym upierzeniu i czerwonej czapeczce na głowie.
Jego pożywienie stanowią owady, zwłaszcza chrząszcze i mrówki, wykuwane z głębi próchniejących pni. Zamieszkuje stare drzewostany z odpowiednią ilością drzew umożliwiających wykuwanie obszernych dziupli o średnicy sięgającej 12 cm. Opuszczone dziuple tego dzięcioła wykorzystują inne ptaki, kuny, wiewiórki, popielice i nietoperze.
Puszczyk uralski (Strix uralensis)
Puszczyk uralski to duża sowa o charakterystycznym długim ogonie.
W Bieszczadach i w Połoninach występuje w starych lasach mieszanych, zwłaszcza buczynach z domieszką jodły i świerka. Najczęściej gniazduje w obszernych naturalnych dziuplach, ale czasem zasiedla też gniazda ptaków szponiastych i kruków. Do lęgów przystępuje z końcem lutego lub na początku marca. Młode opuszczają dziuplę na przełomie kwietnia i maja, jeszcze przed osiągnięciem zdolności do lotu. Sowy te aktywne są zarówno w nocy jak i w dzień. Odżywiają się głównie gryzoniami, ale również małymi i średnimi ptakami, czasem nawet mniejszymi sowami. Wraz z puszczykiem zwyczajnym są najliczniejszymi sowami w obydwu parkach narodowych.
Myszołów zwyczajny (Buteo buteo)
Myszołów zwyczajny jest najliczniejszym ptakiem drapieżnym w Bieszczadach i w Połoninach.
Należy do drapieżników średniej wielkości. Najchętniej zasiedla tereny, gdzie lasy przeplatają się z łąkami i pastwiskami. Poluje na terenach otwartych, głównie na gryzonie, ale także na płazy, owady i dżdżownice. Zimą chętnie korzysta z padliny.
Derkacz (Crex crex)
Derkacz to nieduży ptak z rodziny chruścieli, prowadzący bardzo skryty tryb życia.
W terenie trudno go zobaczyć, ponieważ ucieka na piechotę przemykając wśród traw. W maju i czerwcu można usłyszeć donośne terkotania samca - „kreks-kreks”. Derkacz zamieszkuje ekstensywnie użytkowane łąki i pastwiska oraz nieużytki. W Bieszczadach i w Parku Narodowym Połoniny występuje dość licznie, zarówno w dolinach jak i na połoninach. Odżywia się głównie owadami i ślimakami, urozmaicając dietę zielonymi częściami roślin i ich nasionami.
Kruk (Corvus corax)
Kruk to największy w Bieszczadach i w Połoninach przedstawiciel krukowatych o charakterystycznym czarnym ubarwieniu z metalicznym połyskiem.
Zasiedla najczęściej obrzeża lasów i śródpolne skupiska drzew. Kruki są wszystkożerne. Zjadają padlinę, polują na gryzonie, płazy, gady i owady, nie gardzą też owocami i nasionami. Ponieważ padlina stanowi aż 2/3 ich pożywienia, pełnią w przyrodzie bardzo ważną rolę - zjadają resztki ofiar upolowanych przez duże drapieżniki.
Bocian czarny (Ciconia nigra)
Bocian czarny, w przeciwieństwie do bociana białego, gniazduje z dala od siedzib ludzkich.
Najczęściej są to rozległe kompleksy leśne ze znacznym udziałem wiekowych drzew, niezbędnych do założenia dużego i ciężkiego gniazda. Ważne jest też sąsiedztwo terenów wilgotnych, dolin rzecznych, stawów i rozlewisk bobrowych umożliwiających żerowanie. Bociany czarne polują głównie na ryby i płazy, uzupełniając dietę gryzoniami, owadami i dżdżownicami.
Kumak górski (Bombina variegata)
Kumak górski to niewielki płaz przypominający wyglądem małą ropuszkę. Związany jest niemal wyłącznie z Karpatami i pogórzem karpackim.
Zasiedla niewielkie oczka wodne, koleiny, a nawet kałuże, w których przebywa od kwietnia do września. Łatwo go rozpoznać po jaskrawożółtym lub pomarańczowym brzuchu pokrytym szarymi lub czarnymi plamkami. Jego pokarm stanowią bezkręgowce: dżdżownice, ślimaki, pająki, chrząszcze i mrówki. W okresie letnim jest najczęściej widywanym i słyszanym w Bieszczadach i w Połoninach płazem.
Salamandra plamista (Salamandra salamandra)
Salamandra plamista jest największym płazem ogoniastym w Bieszczadach i w Połoninach – osiąga do 25 cm długości.
Kontrastowe ubarwienie – czarne w pomarańczowo-żółte plamy oraz gruczoły z substancją toksyczną mają odstraszać potencjalnych napastników. Salamandra preferuje wilgotne lasy liściaste i mieszane obfitujące w potoki i śródleśne młaki. Poluje o zmierzchu i nocą, głównie na dżdżownice, ślimaki, pająki. Dzień spędza w norach ziemnych i w szczelinach pni. W Karpatach i na pogórzu występuje dość licznie.
Smużka leśna (Sicista betulina)
Smużka leśna jest niewielkim gryzoniem podobnym do myszy.
Cechą charakterystyczną smużki jest ciemna pręga biegnąca od czubka głowy aż do nasady ogona – stąd nazwa gatunkowa. Prowadzi zmierzchowy i nocny tryb życia. Doskonale wspina się po trawach i gałęziach drzew i krzewów. Poluje na owady i ich larwy oraz zjada nasiona i owoce leśne. Zapada w sen zimowy, który trwa od października do kwietnia.
Żmija zygzakowata (Vipera berus)
Żmija zygzakowata jest jedynym jadowitym wężem żyjącym w Bieszczadach i w Połoninach.
Osiąga długość ciała do ok 70 cm. Jej ulubionym siedliskiem są polany i przecinki leśne oraz stosy kamieni na granicy łąk i lasów. Największą aktywność wykazuje w godzinach porannych i wieczornych, a w ciągu dnia chętnie wygrzewa się w słońcu. Poluje na małe gryzonie, jaszczurki i płazy. Poszczególne osobniki charakteryzują się dużą zmiennością ubarwienia – od brązu i popieli, aż do jednolitej czerni. Podlega ochronie, podobnie jak wszystkie inne gatunki węży.
Nadobnica alpejska (Rosalia alpina)
Nadobnica alpejska uważana jest za jednego z najpiękniej ubarwionych chrząszczy.
Na błękitnych pokrywach skrzydłowych ma sześć czarnych plam, a błękitno-czarne czułki bywają u samców dwukrotnie dłuższe od ciała. Występuje w starych drzewostanach bukowych lub mieszanych, najczęściej o charakterze naturalnym, ze znacznym udziałem martwych drzew. Na przełomie lipca i sierpnia samica składa jaja w szczelinach kory lub drewna osłabionych i zamierających buków. Jest to gatunek bardzo rzadki w Karpatach Wschodnich, podlegający ochronie.
Sarna europejska (Capreolus capreolus)
W Karpatach sarna, obok jelenia szlachetnego, jest najliczniejszym przedstawicielem ssaków kopytnych.
Najchętniej zasiedla tereny stanowiące mozaikę lasów, łąk i pastwisk, żyjąc w niewielkich stadach. Okres godowy u saren trwa od lipca do sierpnia, ale koźlęta przychodzą na świat dopiero w maju następnego roku. Przez pierwsze miesiące życia młode mają charakterystycznie plamkowane futro, ułatwiające ukrycie się przed drapieżnikiem.
Borowiec wielki (Nyctalus noctula)
Borowiec wielki to jeden z największych europejskich nietoperzy (rozpiętość błoniastych skrzydeł 30-40 cm).
Jego środowiskiem są głównie lasy liściaste, ale zamieszkuje również śródpolne zadrzewienia, parki i tereny miejskie. Za dnia kryje się w dziuplach drzew oraz szczelinach w skałach i ścianach budynków. Na łowy wylatuje jeszcze przed zachodem słońca, możemy więc go zaobserwować, jak poluje w locie na owady - głównie chrząszcze i ćmy. Hibernuje od października do kwietnia, często w koloniach liczących setki osobników.